"Ruina człowieka i ratunek Boży"

To było trudne spotkanie. Zdominowała je wiadomość o śmierci bliskiej osoby jednego z członków naszej grupy. Byliśmy pełni współczucia i wspieraliśmy się nawzajem. Tak się złożyło, że niewiele było jasnych miejsc w naszych wypowiedziach. Serca nasze rozweseliła nieco wspólnie zaśpiewana pieśń "Cudowna Boża Łaska".
Po przerwie wysłuchaliśmy drugiego rozdziału książki Oswalda Smitha "Ewangelia, którą głosimy", zatytułowanego  "Ruina człowieka i ratunek Boży".

Dla tych co odchodzą

nie zaszkodzi pomilczeć
złotem związać srebro
pustym gadaniem
nie wchodzić butami
cierpienie jest samotne
jak śmierć

komu droga temu czas
nie zatrzymujcie
jak ptaka przed wylotem
kraina wielka czeka
jakiej oko nie widziało
ucho nie słyszało
po nich smutku tyle
ile pamięci
pozostanie
w nas

cisza

Krystyna